De opmerking 'het wordt steeds leuker' en 'wacht maar tot ze een half jaar zijn'

Toch voelde ik ook weer niet de behoefte om er iets van te zeggen als iemand een opmerking als deze maakte, vaak lachte ik het maar weg als een boer met kiespijn en dacht ik het zal allemaal wel. 

Maar toch nu Jeppe zo'n 9 maanden is : eerlijk is eerlijk kijk ik iets anders naar deze opmerking en snap ik de gedachte er wel achter. Het wordt inderdaad makkelijker, je leert je weg.. na een half jaar heb je door hoe jou baby werkt (lees : ik zeg 'meestal', want helaas gaat dit ook niet altijd op). Je herkent huiltjes, je 'leert' hoe hij/zij werkt. De handleiding die ontbrak bij aflevering begint vorm te krijgen en ook niet onbelangrijk je krijgt echt een kriebel van liefde in je buik als de kleine contact met je zoekt of op je reageert. Soms kost het me moeite om niet een traantje te laten als hij zoiets liefs doet als een poging tot kusje zelfs met mond wagenwijd open. 

Maar als ik terug kijk naar de eerste paar maanden dan geef ik ook toe dat ik het baby achtige ook echt leuk vind/vond. Het heerlijke knuffelen en kroelen en die babygeur ik kreeg er maar geen genoeg van. Ik besloot met 7 weken af te gaan bouwen met borstvoeding maar toen echt de laatste voedingen aanbraken en dat intieme eraf ging.. was dat ook wel weer een 'emotioneel' moment. Ik denk er nog wel een aan terug terwijl ik hem de fles geef.

Jeroen gaf destijds aan dat hij dacht dat het na een half jaar pas leuk zou worden maar dat ook hij het direct vanaf dag één zo leuk vond (dit verwachte hij dus niet). Hierbij gaf hij aan het is anders omdat de kleine eigen is.

Nou was/is ons vriendje wel een makkelijke baby dat speelt ook een grote rol. Hij huilt weinig, is vrolijk, een heerlijke slaper en goede eter. We hebben echt niks te klagen gehad.  Buiten een enkel buikkrampje na was hij heel content met zijn nieuwe onderkomen en de gastheer en vrouw des huizes. 

De maar in dit verhaal is voor mij toch wel echt de interactie .. De eerste reacties, je door de kamer volgen, het eerste lachje en het eerste geluidje. Dat is wel iets waar je naar uitkijkt als de kleine nog heel klein is. Alles werd door ons zorgvuldig op de foto of film gezet..  

Maar . ik denk dan ook weer heel snel terug naar het begin.. zoals toen ik hem na een paar weken  in de wasmand legde op een kussen en hij rustig toekeek hoe ik stond te douche, als hij er maar bij was. Nu is dit bijvoorbeeld geen optie meer, als ik hem in de badkamer leg dan vliegen de toiletrollen en toiletborstel nog net niet door de lucht. Zijn koppie stoot hij overal tegenaan en als het even kan probeert hij zich op te trekken aan de wc rand. Maar als ik zachtje roep : Jeppe... Nee..! dan weet hij dondersgoed wat ik bedoelt. Sowieso het feit dat hij op zijn eigen naam reageert is leuk! Zijn handjes gaat steeds vaker omhoog als hij opgetild wil worden en als papa binnen komt is een prachtige glimlach zichtbaar die herkenning uitstraalt. Het echte baby tijdperk is gewoon voorbij, mijn baby is geen echte baby meer maar een klein minimensje. 

Je merkt.. ik verschiet telkens van mening.. Het babyachtige was leuk en na een half jaar is het nog steeds leuk. Geef alleen een kersverse moeder de ruimte om dit zelf te ontdekken.. en hou dit soort opmerkingen voor je. Laat iemand dit zelf ervaren en beleven, ieder heeft zijn eigen perspectief en referentiekader. 

Een ding weet ik zeker, de liefde voor dit kleine mannetje blijft groeien .. ongeacht hoe 'groot' hij is.