Een onderwerp wat je niet snel aansnijd tijdens een gezellig gesprek of etentje maar toch als je erover begint blijken heel veel mensen problemen te hebben rondom ingegroeide teennagels. Ik heb echt al een hele tijd, zeg maar gewoon jaren last van ingegroeide teennagels en dan heb ik het niet over een klein stukje maar echt heftige ontstekingen. Deze komen uiteraard niet vanzelf opzetten maar na mijn eigen pogingen (noem maar gewoon kleine operaties) om het op te lossen. Soms gaat dit goed maar over het algemeen maak ik het alleen maar erger.
Hoeveel pedicures?
In tussen heb ik al zoveel pedicures gehad, medisch, niet medisch.. noem het maar op. Waar ik telkens met enthousiaste weer aan een nieuwe begin kom ik altijd weer bedrogen uit, want vaak na een behandeling wordt het alleen maar erger of begint de ontsteking al. Resultaat.. ik begin zelf weer te knippen en plukken met als resultaat dat ik weer een paar maanden geen schoenen meer aan kan.
Jeroen wordt er gek van, de periodes dat het slecht gaat zit ik uren te hannesen met pincenten, mesjes, nagelschaaltjes, naaldjes, noem het maar op. Om telkens weer te concluderen dat het er niet uit is, tenen vol met pus, 100e pleisters en ontstekingsremmend crèmes, bakken met water met groene zeep, groene baderdas of biotex. De ene keer het advies in koud water weken, de andere keer in warm en dan weer helemaal niet. Toch maar weer een keer naar de dokter waar ze er gaatjes of sneetjes erin maken en de pus eruit halen.. Met doodangsten want oohhh wat ben ik bang voor snijden en spuiten door een professional. En dan.. een paar weken geen problemen en zodra die ingroeit begint het weer van voor af aan. Het was op een gegeven moment zo erg dat ik vaker zonder schoenen liep dan met, zo vaak waren ze heftig ontstoken. Mijn teennagels werden steeds korter en korter over de vorm maar te zwijgen.
En toen was het klaar
Tijdens mijn tweede zwangerschap werd het weer erger. Zelfs tijdens mijn opname in het ziekenhuis voor de bevalling zat ik stiekem nog aan mijn voeten te prutsen: toch maar weer een pleistertje erop met wat crème. Op dat moment wist ik: dit kan zo niet langer.
Al zo vaak had ik gelezen over die operatie waarbij een stukje nagel mét wortel wordt verwijderd en de teen wordt afgebonden. Maar juist de verhalen over de verdovingsspuiten hielden me al die jaren tegen. Mensen vertelden dat ze nog nooit zulke helse pijnen hadden gevoeld en dat ze het “nooit meer” zouden doen. Daardoor bleef ik tobben en schuiven, terwijl het probleem maar bleef terugkomen.
Toch besloot ik: de maat is vol. De helft van de schoenen in mijn kast kan ik niet eens dragen omdat het zoveel pijn doet. Ik moet nu echt op zoek naar een professionele oplossing.
Maar… voordat ik een operatie aandurfde, wilde ik eerst nog één laatste stap proberen: ik besloot een podotherapeut op te zoeken.
Een traject van 1,5 jaar
In Tiel kwam ik terecht bij Wender. Zij zitten in het ziekenhuis en daar begon mijn traject. Dit is nu zo'n 1,5 jaar later, ja je leest het goed. Ik heb 1,5 jaar onder behandeling gelopen. Dit ook omdat ik twee hele slechte behandelaars heb gehad maar uiteindelijk kwam ik bij een hele fijne dame terecht. Ik stond bijna op het punt tot een operatie maar we hebben het kunnen oplossen. Vorige week had ik mijn laatste afspraak. Wie had dat gedacht? Ik niet, maar het is gelukt!
Mijn traject
Anderhalf jaar geleden begon mijn zoektocht naar een goede podotherapeut. Mijn zorgverzekering vergoedde niets, dus besloot ik de kosten zelf te dragen. Zo kwam ik bij Wender terecht. Eerst had ik een intake (ongeveer €75,-) en daarna kostte elk consult zo’n €46,-. Een flinke uitgave, maar ik had het er voor over.
In eerste instantie werd ik geholpen door een jonge podotherapeut die me het vertrouwen gaf dat we dit zonder operatie konden oplossen. Ze mocht zelf niet snijden, maar met speciale technieken zouden we mijn nagel begeleiden. Wat bleek? Doordat ik jarenlang zelf had “geknutseld”, had ik een deel van de nagel tot aan de wortel verwijderd. Dit moest helemaal opnieuw begeleid worden een proces dat wel een jaar zou duren. Om de 4 à 5 weken kwam ik terug en plaatste ze een stukje gaas onder de nagel om de groei in de juiste richting te sturen.
De eerste maanden ging dat goed, maar daarna begon de teen steeds meer pijn te doen. De nagel groeide verder, ontstekingen kwamen terug, en soms kon ze er door de zwelling nauwelijks iets mee. Uiteindelijk moest ik antibiotica slikken en smeren. Alsof dat nog niet genoeg was, viel mijn behandelaar uit met een burn-out en kreeg ik een jonge vervanger die duidelijk weinig ervaring had met complexe gevallen. Zij zei letterlijk dat ze niets kon doen, terwijl mijn teen volledig ontstoken was.
Zo ging ik met pijn en ellende op vakantie. Ik kon weken geen schoenen dragen en bij elke aanraking schoot ik omhoog van de pijn. Tot ik er in de camper helemaal klaar mee was en zelf een groot stuk ingegroeide nagel eruit trok. Een bloedbad, maar de druk was eindelijk weg.
Je begrijpt: ik was laaiend. Zoveel geld uitgegeven en geen stap verder gekomen. Bij terugkomst belde ik Wender en vroeg om een andere behandelaar. Zo kwam ik bij Xiao terecht. Ik zat er helemaal doorheen en dacht dat een operatie onvermijdelijk was. Maar Xiao stelde me gerust. Ze baalde dat ik zelf had zitten peuteren – daardoor waren we weer terug bij af – maar ze gaf me nieuwe hoop.
Samen pakten we het opnieuw aan. Ze hield de teen schoon, plaatste steeds weer gaasjes en na een tijdje kon er eindelijk een beugeltje geplaatst worden. Langzaam maar zeker werd mijn teen rustiger en groeide de nagel netjes door. En vorige week… mocht het beugeltje eruit!
Dat deze nagel nog te redden was, voelt echt als een wonder. Ik heb nu gewoon weer een normale teen – en ik ben zó ontzettend blij dat ik heb doorgezet!
En nu?
Ik blijf toch echt een dingetje houden met mijn grote tenen en die vervelende ontstekingen.
Een paar weken voordat ik werd ontslagen gebeurde het weer. De grote teen aan mijn andere voet was in het begin van het traject ook ingegroeid, maar die was gelukkig vrij snel hersteld. Alleen… sindsdien ben ik zo bang geworden voor het nagelknippen dat ik het bijna niet meer durf.
Op vakantie kon ik er niet meer onderuit: die nagel moest geknipt worden. En natuurlijk ging het mis. Ik stootte mijn teen, de nagel scheurde verkeerd in en jawel – volledig ontstoken. Tijdens de laatste behandeling heeft de podotherapeut er een stukje gaas onder gedaan en gezegd dat het zo goed moest komen. Als ik niets had gedaan, had ik weer een flinke ontsteking gehad. Haar tip: omdat mijn nagels zo poreus en dun zijn, moet ik voortaan chronisch nagelverharder gebruiken.
Mijn advies?
Heb je ingegroeide teennagels en weet je niet meer wat je ermee moet, maar vind je een operatie te heftig? Er is nog hoop op een andere afloop! Zoek een goede podotherapeut. Als je de juiste treft, kan die je écht verder helpen. Ik heb er jarenlang mee rondgelopen en ben zó blij dat ik nu deze stap gezet heb. Het mooiste: ik kan eindelijk al mijn eigen schoenen weer dragen.
Reactie plaatsen
Reacties