We zijn nu een kleine week verder en het is tijd om mijn bevallingsverhaal op 'papier' te gaan zetten. Vandaag sluiten we de kraamweek af met de kraamhulp, de laatste vragen worden gesteld en de kleine Fien is alweer een kleine week oud, haar navelklemmetje is eraf en ze zit zo goed als op haar geboortegewicht! Waar we begonnen op een zeer zonnige dag met blote voetjes in de tuin, eindigen we de kraamweek met een laagje sneeuw en kou, zoals deze extreme voelt ook mijn tweede bevallingsverhaal ten opzichte van mijn bevalling met Jeppe.
Tijd voor een terugblik op de afgelopen week, het begon allemaal op maandag 21 maart ..
Maandag 21 maart 2022
Op deze dag was ik 38 en 4 dagen zwanger. Ik was die dag een beetje moe, maar voelde me verder niet anders. Na het avond eten voelde ik wat rommelen in mijn buik en merkte ik dat ik wel heel vaak naar de WC moest. Ik begon dus te twijfelen of dit wel echt urine was en of ik geen vruchtwater verloor. Ik kon naar de WC blijven lopen en elke keer verloor ik weer vocht. Ik besloot dus wat op te vangen en er aan te ruiken en de kleur te bekijken (i.v.m. zoete geur die van vruchtwater afkom en vruchtwater is neutraal van kleur i.p.v. geel bij urine). Ik merkte dat ik ook wat slijm verloor en deed het trucje met het blazen om de hand. Als je met kracht op je hand blaast (zonder lucht te verliezen) en je verliest dan van onderen vocht dan is het vaak vruchtwater.
Na een tijdje kon ik er toch niet omheen dat het wel vruchtwater moest zijn, echter bij Jeppe was er echt een soort plopje waarna ik een veel grotere hoeveelheid vocht verloor. Dit was nu niet het geval dus ik twijfelde. Ik besloot om even contact op te nemen met de verloskundige en het daar voor te leggen. Echter was er nog geen wee te bekennen. Bij Jeppe startte deze vrij snel na het breken van de vliezen dus dit was ook anders.
De verloskundige gaf mij aan dat we toch moesten wachten op weeën dus dat ik het beste kon gaan slapen en wat rust kon pakken. We moesten terug bellen als de weeën constant zouden worden. En toen... gebeurde er niets.. en nog steeds niets. Jeroen en ik besloten dus te gaan slapen.
Dinsdag 22 maart 2022
De volgende ochtend werden we wakker en was er nog steeds niets aan de hand. Jeroen vroeg of hij kon gaan werken en aangezien er nog niks aan de hand was heb ik hem richting Oss gestuurd met de mededeling dat hij wel bereikbaar moest zijn en klaar moest staan om direct te komen indien nodig. Ik werd rond een uur of 10.00 gebeld door de verloskundige of alles nog rustig was en dat ze even langs zou komen voor een controle of het om urine of vruchtwater zou gaan. Al vrij snel was ze bij mij thuis en heeft ze boven een controle gedaan. Echter had ik na de avond ervoor geen echte hoeveelheid vruchtwater meer verloren. De verloskundige kon echter geen vruchtwater ontdekken bij de controle. Voor de zekerheid maakte ze wel eind van de dag een afspraak in het ziekenhuis om het daar ook nog even extra te laten controleren. Om 16.00 uur kon ik terecht, op dat moment was er nog steeds niets aan de hand (geen gerommel en geen weeën). Ik verloor tot die tijd ook zo goed als geen vruchtwater maar in het ziekenhuis begon het weer te lopen tijdens de CTG scan. Dit werd opgevangen en gecontroleerd (het leek ineens wel of ik in mijn broek had geplast). Op de CTG scan waren wat lichtte schommelingen (activiteit van de baarmoeder) te zien. Bij een controle van het vocht wat opgevangen was en een controle door voorzicht te kijken van onderen werd geconcludeerd dat ik toch echt vruchtwater verloor. Waarschijnlijk had ik bovenin een hoge vliesbreuk zoals ze dat noemen. Daardoor verlies je telkens maar een klein beetje vocht en niet ineens een hele grote hoeveelheid. Je lichaam maakt elke 3 uur weer nieuw vruchtwater aan, al zal de totale hoeveelheid niet meer aangemaakt worden.
Vanuit het ziekenhuis willen ze het lichaam eerst zelf de kans geven om de bevalling zelf op te starten. Dit betekend voor mij dus na deze controle dat ik naar huis werd gestuurd.
Na 20.00 uur 's avonds zou ik overgedragen worden aan het ziekenhuis i.v.m. langdurig gebroken vliezen (24 uur) dit is een standaard procedure. Mochten er na die tijd weeën ontstaan dan moest ik dus met het ziekenhuis schakelen i.p.v. met mijn eigen verloskundige. Ik baalde hier enorm van, want ik wilde super graag weer een bevalling met mijn eigen verloskundige. Ondertussen waren we alweer een dag onderweg en was er nog geen verschil met de avond ervoor en geen wee te bekennen. Daarnaast begon mijn bloeddruk al enkele weken eerder licht te stijgen en dit zette alleen maar door.. iets om ook in de gaten te houden. De kleine deed het verder goed! En zo gingen we nacht 2 in zonder weeën.
Woensdag 23 maart 2022
Woensdag ochtend nog steeds niks aan de hand en dus nam ik 's morgens weer contact op met het ziekenhuis. Ik werd om 10.00 uur verwacht voor een nieuwe CTG scan. Jeroen was naar het werk gegaan maar kwam naar huis om me bij te staan. Samen reden we naar het ziekenhuis waar ik weer aangesloten werd. Op het beeld zag je opnieuw dat het wat rommelde, maar geen bijzonderheden. We werden opnieuw naar huis gestuurd en moesten ons bij geen verandering de volgende dag om kwart over 7 melden omdat ik dan ingeleid zou gaan worden. Dat was even een klap in mijn gezicht, van een snelle bevalling bij Jeppe waarbij de vliezen braken, de ween starten en enkele uren later Jeppe in mijn armen lag .. naar een medische bevalling/inleiding in het ziekenhuis zonder eigen verloskundige en al meer dan 2 dagen gebroken vliezen zonder weeën. De paniek sloeg werkelijk toe...
Ik heb een enorme fobie voor prikken en dacht al aan het infuus, de katheter de mogelijke ruggenprik.. en de heftigheid van de weeën door het kunstmatig opwekken. Ik heb die avond dan ook de nodige traantjes gelaten maar moest me er toch maar aan overgeven, ik kon niet anders.
Donderdag 24 maart 2022
Die nacht veranderde er niets en zo stonden we 's morgens vroeg op. We belde nog even met het ziekenhuis of er geen 'volmelding' was (dan zijn alle kraamkamers bezet) dit bleek niet zo te zijn dus gingen we richting het ziekenhuis. Een koffertje mee met babyspullen, slaapspullen, een laptop, camera.. het leek wel een volksverhuizing. Jeppe hadden we de avond ervoor naar mijn ouders gebracht (die had daar geslapen) zodat wij rustig naar het ziekenhuis konden gaan.
In het ziekenhuis aangekomen kregen we kraamkamer 4 toegewezen, daar hebben we al onze spullen geplaatst, zetten we een muziekje aan en werd ik weer aan de CTG gelegd. Na enige tijd kwam de verloskundige zich voorstellen samen met een leerling. Ik begon eigenlijk direct te huilen van de spanning en legde mijn angsten uit. Hier werd enorm goed op gereageerd, ze dachten mee en zouden me het hele proces goed informeren.
Hoge bloeddruk
Daarnaast werd mijn bloeddruk ook weer opgemeten, deze was echt hoog. Het was niet duidelijk of dit kwam door de spanning of om een andere reden. Dit zouden ze wel extra goed in de gaten houden.
Ontsluiting?
Uiteindelijk hebben ze na de CTG ook voor het eerst gekeken naar mogelijke ontsluiting en of de baarmoedermond voldoende verstreken was (zacht was). Dit hadden ze eerder nog niet gedaan omdat ze het risico op infecties willen vermijden.
Ze doen dit door middel van de vingers die ze inbrengen en dan voelen ze van binnen. Ik vond dit zelf niet vervelend of pijnlijk. De verloskundige voelde 1 cm ontsluiting en de baarmoedermond was al zacht aan het worden maar aan de bovenkant (dus dieper) was hij nog niet helemaal verstreken. Daarnaast voelde ze dat er nog een vlies voor het hoofdje zat en het hoofdje kon nog bewegen.
Tabletten
Er werd besloten dat ik tabletten zou krijgen om de baarmoedermond toch nog wat te laten verstrijken. Om de 2 uur zou ik deze tabletten slikken en ondertussen zouden ze in de gaten houden wat dit deed. Je zou hier namelijk ook weeën van kunnen krijgen. Was dit niet het geval dan moest er over gegaan worden op weeën opwekkers via een infuus (mijn grootste nachtmerrie). Om 8.30 uur neem ik de eerste tablet. Dan is het 2 uur wachten en er gebeurd niets... na 2 uur wordt er opnieuw gekeken en om 10.30 uur neem ik mijn tweede pil. Omdat er niet veel aan de hand is en dit proces tot 6x herhaalt kan worden vraag ik of mijn moeder even langs kan komen met de kleine Jeppe. Gezien het prachtige weer spreken we buiten voor het ziekenhuis af om 11.30 uur. We spelen een klein half uurtje met Jeppe en besluiten dan weer naar boven te lopen. Terwijl we naar boven lopen merk ik dat ik meer last krijg van mijn buik alsof het aan het 'opstarten' is. Ik zeg nog tegen Jeroen: het voelt een beetje hetzelfde als in het begin bij Jeppe, toen de weeën opstarten.
Vliezen breken
Eenmaal boven komt de verloskundige langs, de CTG wordt weer aangesloten. Al snel komen ze terug en volgt er weer een inwendige controle. Ik blijk 3 cm ontsluiting te hebben en de weeën zetten door. Er wordt besloten om de vliezen nu aan de onderkant ook te breken omdat de baarmoedermond voldoende verstreken is. Dit doen ze met een lange witte staaf met een soort haakje eraan (hier voel je werkelijk niks van aangezien er geen gevoel in de vliezen zit). Vervolgens vragen ze mij of ze een draadje in het hoofdje van de kleine mogen plaatsen (lijkt op een soort gedraaid draadje wat je in apparaten ziet waar een batterij in moet, zo'n spiraal). Deze draaien ze iets in het hoofdje van de baby zodat ze de hartslag kunnen controleren maar je als moeder wel vrij kunt bewegen door de kamer. Je kan er dus mee op een skippybal zitten of onder de douche gaan staan.
Eindelijk weeën
Na het breken van mijn vliezen begonnen de weeën vrij snel constant te worden. Er werd gevraagd of ik gebruik wilde maken van een skippybal, dit wilde ik wel proberen en vond dit in eerste instantie ook echt fijn. Op die manier waren de weeën goed weg te puffen alleen al snel namen de weeën in hevigheid toe. Ik besloot zoals mijn vorige bevalling op de wc te gaan zitten en de weeën staand met mijn handen op een prullenbak of baarkruk op te vangen. De vorige bevalling had ik een weeenstorm in mijn bovenbenen, met deze weeën kon je niks behalve staan op je tenen. Dit keer had ik echt buik weeën deze leken in het begin minder erg maar werden wel al vrij snel steeds heviger. Ik besloot daarom, om onder de douche te gaan staan met de baarkruk. Zo heb ik een uur lang de weeën op kunnen vangen, door met mijn heupen te wiegen en tijdens een ween een soort mantra in mijn hoofd af te laten gaan 'jij en ik, we kunnen dit samen aan' waarbij ik mezelf en de kleine bedoelde. Op een gegeven moment kreeg ik hiermee echter de weeën niet meer goed onder controle en daarom vroeg ik na 1,5 uur om een 'tussenstand' ik was namelijk benieuwd hoeveel cm ontsluiting ik had want stel ik zou nu pas op 4 cm zitten dan zou ik toch overwegen om pijnmedicatie te gaan nemen/vragen.
De tussenstand
De verloskundige kwam kijken (de student) en vroeg me om te gaan liggen. Dit lukt me bijna niet omdat ik liggende de weeën niet weg gepuft kreeg zo hevig waren ze. Toen er gevoeld werd bleek ik al 6 a 7 cm ontsluiting te hebben. Daarna werden de weeën ineens zo krachtig dat ik een soort paniek aanval kreeg van de pijn. Jeroen vroeg snel of het tijd was om mijn moeder te bellen om naar het ziekenhuis te komen aangezien ik die er graag bij wilde hebben. De verloskundige gaf aan dat dit het tijdstip was om te bellen aangezien ik mentaal ook echt steun nodig had en de weeën echt enorm krachtig waren. Ik zakte bijna door mijn benen van de pijn en wist niet meer of ik van voor of achter leefde. Op het moment dat Jeroen mijn moeder belde (enkele minuten nadat de 6 a 7 cm was bepaald) was het 15.25 uur. In de 20 minuten die daarna volgende ging het echter ineens zo hard. Ik begon te schreeuwen dat ik enorme druk voelde en moest gaan liggen. Tijdens het gaan liggen begon mijn lichaam al te persen, het nam me gewoon over. Ik bleek volledige ontsluiting te hebben. In totaal heb ik zo'n 6 minuten geperst, binnen deze 6 minuten vielen de persweeën echter ineens stil, er gebeurde niks terwijl haar hoofdje al in het geboortekanaal zat nog maar één pers en ze zou eruit zijn. We hebben ongeveer 1,5 minuut gewacht en toen besloten zonder perswee toch te gaan persen. Ik moest heel goed luisteren naar de verloskundige en haar instructies ze begon echt even tegen me te schreeuwen omdat ze door mijn paniek geen contact met me kreeg. Toen na één keer persen werd Fien om 15.44 uur geboren en op mijn borst gelegd. Mijn moeder was toen nog niet aanwezig, die kwam 5 minuten later binnenlopen.
Naweeën, misselijk en bloeddruk
En daar was ons meisje dan, het zat erop ze was er! Dat gevoel overheerste in eerste instantie toen ze geboren was. De placenta moest er daarna nog uit en dat ging allemaal goed, ze hebben deze nog aan mij laten zien maar daarna ging het lichtje bij mij uit. Mijn bloeddruk was enorm hoog en ik was super misselijk. Daarnaast bleven de weeën maar door gaan (naweeën) ik kreeg dit niet onder controle. Ik wist niet hoe ik moest gaan zitten/liggen en had totaal geen oog voor de kleine meid. Ik kreeg verschillende soorten pijnstilling : paracetamol, ibuprofen, diclofenac op een gegeven moment konden ze me echt niets meer geven. Daarnaast moest ik niks hebben van eten en drinken, het eten werd binnen gebracht en ik dacht even dat ik de hele kamer zou onder spugen. Verder kon ik niks verdragen, geen geluid en geen licht. Ik heb uiteindelijk even onder de douche gestaan, dat ging 10 minuten goed maar daarna begon alles weer te draaien. Vla, beschuit met muisjes, limonade, water .. niks kreeg ik weg.
Gezien mijn enorm hoge bloeddruk was er ineens angst voor zwangerschapsvergiftiging. Hierdoor hebben ze bloed geprikt en ondanks mijn angst liet ik dat allemaal over me heenkomen, als ze me in de hoek op de kop hadden gehangen dan had ik het volgens mij nog goed gevonden. Ik denk dat als Jeroen en vandoor was gegaan met Fien ik het niet eens in gaten zou hebben gehad. In eerste instantie had ik aangegeven dat Jeroen naar huis kon gaan en niet in het ziekenhuis hoefde te slapen maar omdat ik me zo ziek voelde besloot ik dat ik het toch wel heel fijn zou vinden als hij zou blijven. Op een gegeven moment ben ik onder de dekens gaan liggen om alle prikkels tegen te houden. Mijn moeder is toen ook naar huis gegaan en we hebben het bezoek voor die avond afgezegd. Eigenlijk zouden mijn schoonouders met Jeppe en mijn vader nog langskomen maar er was niet eens communicatie met mij mogelijk. Daarnaast wilde ik de eerste ontmoeting tussen Jeppe en Fien ook bewust meemaken dus besloten we het te verzetten naar de volgende dag.
22.00 uur 's avonds
Uiteindelijk kreeg ik 's avonds om 22.00 uur nadat ik had overgegeven weer controle over de situatie. Ik at een paar happen van mijn beschuitje en kon wat drinken en voelde dat ik terug op 'aarde' kwam. Er werd door de verloskundige besloten dat ik moest starten met medicijnen voor de hoge bloeddruk (2 tabletten per dag, 1 's morgens en 1 's middags). Als dat niet snel zou aanslaan zouden ze alsnog overgaan op een infuus. Gelukkig kregen ze daarmee mijn bloeddruk wat onder controle. Die nacht hebben we af en aan kort wat geslapen omdat de kleine onrustig was en een aantal keer aangelegd moest worden.
vrijdag 25 maart 2022
Deze ochtend werden we wakker en voelde we ons allemaal weer wat beter (buiten mijn spierpijn om). De kleine meid werd gecontroleerd door de kinderarts en werd 'goedgekeurd'. Zij mocht na de 12 uur observatie naar huis. Echter omdat mijn bloeddruk nog steeds te hoog was, werd er besloten om mij 48 uur in de gaten te houden (de eerste 24 uur zaten er al op). Dit betekende dat ik nog een nacht in het ziekenhuis zou moeten blijven.. dit was wel een enorme domper! Ik wilde zo graag naar huis maar goed mijn gezondheid was ook belangrijk, ook werd er nog een keer bloed geprikt omdat er de dag ervoor een kleine afwijking zichtbaar was gericht op de nieren. Die dag is Jeroen naar Jeppe gegaan, die bij mijn schoonouders had geslapen. Mijn moeder en vader zijn even langs geweest, Jeroen is 's middags met Jeppe langsgekomen. Dit was echt een goede keuze omdat ik nu echt bewust de eerste kennismaking kon meemaken. Hij reageerde zo lief en had gelijk door dat het 'eigen' was. 'S avonds zijn mijn schoonouders geweest en mijn zusje met partner zijn even komen spieken.
Zaterdag 26 maart 2022
's morgens ben ik lekker op tijd gaan douche en heb ik met goede hoop mijn spullen bij elkaar gepakt. Na het ontbijt kwam de gynaecoloog langs en kreeg ik te horen dat ik naar huis mocht. Wel met medicatie voor de bloeddruk maar ik mocht in ieder geval lekker naar mijn eigen bedje en huis toe! Als gezin van 4 vertrokken we die ochtend richting huis..
Nu zat het er echt op! Mijn gezin is compleet!
Reactie plaatsen
Reacties