Sommige situaties zijn zo absurd dat je er achteraf alleen maar om kunt lachen. Maar op het moment zelf sta je vooral met opgetrokken wenkbrauwen te kijken met en hoofd van 'Is dit echt, waar is de camera?'. Zo ook toen we met onze dochter Fien bij de huisarts zat wegens een simpel probleem:
een wrat. Niets bijzonders. Geen spoed. Geen drama, tenminste… dat dachten we.
Het consult: een wrat en een besluiteloze arts
Jeroen en Fien zaten nog geen twee minuten in de behandelkamer toen de arts zei: “Nou, dan kunnen we deze aanstippen… maar alleen als uw dochter dat zelf wil. Zij moet zelf kunnen bepalen wat er met haar lichaam gebeurt.”
Natuurlijk ben ik helemaal vóór autonomie. Kinderen mogen best meedenken, aangeven wat ze wel of niet willen en leren dat hun lichaam van henzelf is. Maar we hebben het hier over… een wrat aanstippen. Een ding ter grootte van een erwt (die telkens groter wordt) die haar stoort en waar ze vanaf wil. Een wrat die zeer doet, jeukt en die zorgt dat ze haar schoenen niet meet aan wil en als ik al wat aan krijg geen sok en het liefste een grote laars (leuk in de zomer).
Er werd dus aan mijn dochter van drie gevraagd wat ze wilde en je kan wel raden dat een meisje van drie als ze de kans krijgt aangeeft dat ze dit niet wil. Ook al werd de trukendoos nog even opengetrokken en zou het de staf van Olof zijn die haar wrat zou aanstippen met een magic stick. Mevrouw wilde het niet ook niet toen Jeroen zei, kortom we houden haar even in de houdgreep en klaar is kees (zoals ze vroeger bij ons deden). Ze maakte samen met de arts de afspraak dat ze het eerst met ducktape zou gaan proberen, een uitdraai van deze methode volgende en zonder behandeling stonden ze weer buiten.
En we stonden weer buiten ... terwijl onze dochter die nét het verschil kent tussen links en rechts zojuist werd geacht een medische beslissing te nemen waar zelfs volwassenen weleens over twijfelen. Toen Jeroen dit vertelde stond ik met mijn mond vol tanden te kijken maar het resultaat was dat er niks was gebeurd en we weer op huis aan konden.
Betutteling of juist overdreven voorzichtigheid?
Laten we eerlijk zijn: soms slaat het door. Natuurlijk moet een arts zorgvuldig omgaan met kinderen. Natuurlijk moet je ze niet dwingen. Maar er is een verschil tussen kinderen betrekken en kinderen opzadelen met verantwoordelijkheid die ze helemaal niet kunnen overzien onder de noemer anders krijgen ze een trauma.
Is het echt de bedoeling dat een kind van die leeftijd:
-
Een afweging maakt over pijn vs. nut?
-
De procedure begrijpt?
-
Iets zegt tegen een volwassene in een witte jas, terwijl dit al spannend is opzich?
Wat was de verwachting? Dat ze een mini–risicoanalyse zou uitvoeren en daarna een correcte toestemming zou formuleren?
Het gevolg: een uitgestelde wrat en een gefrustreerde ouder
Uiteindelijk gebeurde er… niets.
De arts deed het niet zonder haar expliciete toestemming.
Mijn dochter zei namelijk duidelijk nee!
En we verliet het pand met:
-
dezelfde dochter
-
dezelfde wrat
-
maar een flinke portie irritatie extra.
Niet omdat de dokter in questie haar lichaam wilde respecteren dat waardeer ik, maar omdat het voelde alsof haar autonomie een excuus werd om niets te doen.
Waar ligt de grens?
Ik geloof er echt wel in dat kinderen iets te zeggen hebben over hun eigen lichaam. Maar ik geloof ook dat ouders nog steeds ouders zijn en artsen professionals die een kind mogen begeleiden in zo’n beslissing.
Het is prima om te vragen:
“Vind je het spannend?”
“Wil je dat ik uitleg wat ik ga doen?”
“Als je het niet fijn vindt, stoppen we meteen.”
Maar een kind opzadelen met de eindbeslissing?
Dat voelt voor mij als doorschieten.
We willen kinderen zelfstandiger maken, maar soms lijkt het alsof we hun onvermogen om te kiezen verwarren met moeten kiezen.
Conclusie: autonomie is mooi, maar gezond verstand ook
Mijn dochter heeft geen trauma, geen pijn en ook geen wrat meer want na een aantal weken met de ducktape methode (die niet werkt bij een kind van 3 die het er direct aftrekt!) en nog meerdere telefoontjes naar de arts dat de wrat alleen maar groter werd en echt behandeld moest worden bleven ze zeggen, nee sorry trauma we gaan niet verplichten of haar in de houdgreep nemen. Dus besloot ik met keukenmiddeltjes aan de gang te gaan, spuitbussen van de Kruidvat en ja ze ging toen in de houdgreep en we moesten het wel 6 keer (je leest het goed) herhalen met veel tranen, dit had haar allemaal bespaard kunnen blijven als ze even hadden doorgezet bij de arts. De wrat is weg maar mijn respect voor de arts ook aanzienlijk.
Ik vind: Kinderen mogen meedenken. Ouders mogen begeleiden.
Artsen mogen doen waarvoor ze opgeleid zijn. En wratten?
Die mogen we gewoon behandelen, zonder filosofische discussies.
Reactie plaatsen
Reacties