Me time.. sommige gruwelijk bij het woord en wellicht heb ik dit ook wel gehad maar dat was dan zeker voor ik moeder werd, voor ik kon beseffen dat wat ze zeggen : als je moeder hebt weet je pas wat echt wat druk zijn en moe zijn in werkelijkheid is.
'Vroeger' toen je nog geen mega groot verantwoordelijkheidsgevoel had voor een of meerdere kleine wezentjes, toen je je nog enkel over je eigen ritme en eetbehoefte druk hoefte te maken en had je ergens geen zin in dat deed je het toch gewoon lekker niet. Daar hoef je nu niet meer mee aan te komen! Laten we de kleine lekker geen eten geven, voorzien van schone kont of laten huilen... nee dat kan nu echt niet meer.
Dit resulteert erin dat je als moeder 24 uur per dag 7 dagen in de week aan staat. Je hoofd draait overuren en niet alleen voor je kleintje maar de meeste hebben er ook nog een huishouden, sociaal leven, baan en verschillende hobby's naast. En dan moet je ook nog eens zoals ik alles willen en geen genoegen kunnen nemen met minder. Resultaat: af en toe niet meer weten of je van voor of achter leeft en moe zijn zoals je nog nooit bent geweest en dan.. dan ga ik fouten maken en raak ik geïrriteerd en lukt het allemaal niet meer.
En.. nu er een tweede bij is gekomen is dit alleen maar erger geworden (en ik ben pas 6 weken onderweg). Achteraf gezien hadden we aan Jeppe echt een super lief en voor MAKKELIJK mannetje. Hij at goed, sliep snel 'door' (al weet ik al 1.5 jaar niet meer wat uitslapen is, alles na 6.00 a 7.00 uur is mooi meegenomen) en was tevreden. Hij huilde af en toe en vooral zacht.
Maar toen kwam daar Fien en dacht ik dat wel 'even' erbij te gaan doen. Zoals ik dacht dat de bevalling ongeveer vergelijkbaar zou zijn als die bij Jeppe (lees: nou uit die droom zijn we al ontwaakt, niet dus) dacht ik dat de eerste maanden ook hetzelfde zouden zijn.
Zoals je, je wellicht al kan voorstellen door mijn woordkeuzes blijken dat Fien, 100% anders is dan haar broer. Er komt een volume uit waar je u tegen zegt, er is totaal geen ritme, ze drinkt super onrustig en onregelmatig, traint haar stembanden optimaal de halve of soms hele dag (lees vooral vanaf etenstijd) door en hangt het liefste de hele dag op mijn arm.
Laat ik voorop stellen dat ik ook enorm van dit kleine meisje geniet en hou is dit wel even slikken. Want heel eerlijk.. terror Jeppe van 1.5 loopt ook nog de meeste dagen van de week hier thuis rond en die wil ook aandacht en test alles uit. Zo heeft meneer al goed door dat als Fien de fles krijgt mama niet zo mobiel is. Dan trekt meneer graag het eten uit de kast of inspecteerd het wcpapier tot aan het laatste stukje en laten we niet overslaan dat meneer ook graag midden op de tafel danst als Fien haar buikje vult. En als ik dan vocaal correcties probeer uit te voeren gaat hij met zijn handjes in zijn zij staan en roept me keihard na : NU!
Kortom ik heb tegenwoordig gemiddeld zo'n 5 keer per dag een zenuwinzinking en denk.. joo Merel wie wou er nou zo nodig 2 in 2 jaar? Dat zou je er toch even 'bij' doen. Nou ik ben de afgelopen weken flink tegen de muur gelopen en heb mezelf al een paar keer in de spiegel aangekeken en gedacht : nou heb je het nou voor mekaar?
En ik ben dan iemand die dat durft te delen, ik spreek het uit en plaats er geregeld íets over op instagram. En wat bleek toen.. ik ben niet de enige.. er zijn veel meer moeders die het pittig vonden de overgang van 1 naar 2 die dingen herkennen en die me een hart over de riem steken. Daarnaast blijk ik ook nog eens te beschikken over prachtige mensen om me heen die me willen helpen, die me tips geven, die aanbieden om eens op te passen zodat ik een van de kindjes alleen heb of helemaal tijd voor mezelf. Hoe dankbaar moet je daar voor zijn? Nou enorm!
Maar dan.. denk ik eerst ja maar ik MOET het toch zelf kunnen. Ik bedankt wel vriendelijk en ploeter wel door.. tot ik ineens de knop kon omzetten en dacht waarom niet! Wordt ik daar geen betere persoon door, een rustigere moeder als ik gebruik maak van die steun en even voor mezelf kies en die 'me-time' inplan? En dus besloot ik afgelopen week wat tijd voor mezelf in te plannen. Van een middagje administratie en niks doen tot een vers nagelsetje en een nieuwe coupe.
En toen.. begon toch weer dat schuldgevoel op te spelen. Kreeg ik het gevoel dat ik een loedermoeder ben die voornamelijk druk is met zichzelf. Dacht ik .. wat zullen andere wel niet denken als ze zien dat ik zoveel me-time heb ingepland. En had ik het niet te gemakkelijk gevonden om Fien weg te brengen (lees: ik heb geen traan gelaten en vond het eerlijk gezegd echt even fijn).
Dit blijft voor mij toch een struggel, ik kan de balans nog niet vinden tussen voldoende me-time en tijd voor mijn kindjes en dan zit ik nu nog in mijn verlof, ik hou voor nu nog even mijn hart vast voor als ik weer moet gaan werken.. maar ook daar gaan we ons ritme wel in vinden dat weet ik zeker.
Tropenjaren noemen ze het en waar ik voorheen aan mooie zonnige jaren moest denken bij dit woord.. zit ik er nu middenin en vind ik het eerlijk gezegd een te positief ogend/voelend woord! Het is aanpoten en mega genieten in één! Van hoogtepunten naar dieptepunten in een enorm tempo.
We zoeken dus nog even door naar de balans tussen me-time, schuldgevoel, het gezin, sociale leven en alles wat je voorheen belangrijk vond!
Reactie plaatsen
Reacties