Nu mijn zusje weer net is bevallen van een prachtige meisje en druk in de weer is met de borstvoeding komen er weer allerlei gedachtes bij mij naar boven, hoe kijk ik nu eigenlijk terug op de periode van borstvoeding bij Jeppe en het mislukken van de borstvoeding bij Fien.. Ik dacht het wordt tijd om daar eens een blog over te schrijven en hier is die dan.
Borstvoeding, ik vind het iets heel moois maar als ik heel eerlijk ben vind ik het ook echt wel iets pittigs, ik ben heel blij dat ik het bij één van mijn kindjes heb mogen doen maar ik laat er ook geen traan over dat het bij Fien helaas niet is gelukt. Laten we bij het begin, beginnen. - Jeppe VS Fien
Jeppe ons eerste kindje, onze eerste ervaring als ouders
Ik had bij Jeppe het voornemen om echt borstvoeding te gaan geven, ik wilde dat super graag ervaren en had zoiets van: wat is er nu beter dan de melk van mama! Ik heb dit ook aangegeven aan de kraamhulporganisatie, dat is graag een wat oudere kraamhulp zou willen die mij ondersteuning kon bieden bij de borstvoeding en ik had Jeroen gevraagd om me ook wanneer het zwaar werd echt er doorheen te helpen en aan te sturen op doorzetten. Zo gezegd zo gedaan, na de bevalling werd Jeppe direct aangelegd, echt drinken deed hij niet maar het happen ging steeds beter. We kregen een super fijne kraamhulp voor de eerste 3 dagen die veel geduld had en ons veel kon leren over borstvoeding.. maar mennnn... het deed zeer, mijn hele tepels waren eraan en elke keer als ik Jeppe aan wilde leggen leek het wel of de fik erin stond en het straalde door tot mijn baarmoeder. Toch zetten ik door en ook de tweede kraamhulp hielp ons goed en gaf veel tips. Ondertussen was ik wel iets minder enthousiast door de stuwing en de vele bulten die er ontstonden en ik was als de dood voor een borstontsteking dus stond ik in de douche te masseren en met de achterkant van een elektrische tandenborstel. Ik smeerde me gek met vette crèmes op mijn tepels om de tepelkloven tegen te gaan, kolfde met een handkolf .. ik probeerde tepelhoedjes omdat mijn tepels op een gegeven moment echt kapot waren en dat ging voor mijn gevoel ook goed. De 2e kraamhulp reed toeterend en trots de straat uit op de laatste dag en ik dacht I did it, dit gaat goed. Tot enkele dagen laten het CB langs kwam, toevallig een lactatiekundige en deze vrouw.... gooide me in een klap van mijn licht blauwe wolk af. Jeppe was afgevallen, ik moest laten zien hoe het voeden ging, Jeppe hapte natuurlijk niet aan.. het tepelhoedje was niet goed. Uuuhmmm ik geloof dat ik helemaal niks goed kon doen. Het enige goede wat ik overhield was een verklaring voor de zorgverzekering om een elektrische kolk aan te schaffen. Voor de rest regelde ze dat er binnen enkele dagen weer iemand met een klote weegschaal langs zou komen want dan moest het echt beter zijn.. mevrouw liep de deur uit en ik wilde mijn borsten opbergen om nooit meer te gebruiken voor het doeleinde drinken, ik was er HELEMAAL klaar mee en jankte me even helemaal kapot. Gelukkig was daar Jeroen die zei, nee Merel je wil dit, we regelen een elektrische kolf.. jij kunt dit. En zo zetten ik toch door en kwam het goed. Ik heb 8 weken lang borstvoeding gegeven aan ons kleine vriend en toen... werd ik ziek liep alles terug en besloot ik, de basis is er geweest, het is goed zo. Mijn borstvoedingsavontuur met Jeppe zat erop. Best een beetje emotioneel bouwde ik af en na de laatste ochtend borstvoeding kwam er nog een traantje maar toen was het goed. Op de fles zou Jeppe ook groot worden en ik wilde mijn lijf terug.. heel egoïstisch misschien maar ik was er echt aan toe en had ook niet de behoefte om te gaan kolven op het werk.
Baby nummer 2. onze kleine Fien
En daar was ze dan na 4 dagen onderweg te zijn met gebroken vliezen zonder weeën, dacht Fien het is mooi geweest en NU wil ik deruit. Een snelle bevalling en mama helemaal van de wereld. Door mijn enorm hoge bloeddruk was ik helemaal van de wereld en de heftige naweeën hielpen daar ook niet bij. Ik wist niet of ik van voor of achter leefde, had totaal geen oog voor mijn kindjes en wilde mezelf alleen maar heel ver onder de deken verstoppen. Na een paar uur en een keer flink overgeven kwam ik enigszins bij. Fien was is de tussentijd al wel enkele keren aan mijn borst gelegd maar er kwam werkelijk niets uit. De begeleiding vanuit het ziekenhuis qua borstvoeding: in één woord kut. Ze probeerde me overal mee te helpen hoor maar oog voor de borstvoeding hadden ze niet. Ze gaven niet aan dat er gedronken moest worden, ik had elke keer weer een andere zuster aan mijn bed en heb zelf om een kolfapparaat moeten vragen. Het ging van aanleggen, waar ik heel naar van werd, en hele hevige naweeën van kreeg, naar op de noodknop drukken omdat ik plat moest liggen naar uren aan het kolfapparaat.. resultaat na een dag: geen druppel melk. Maar we gingen door.. dag twee weer aanleggen (ondanks dat ik er echt heel naar van werd), naar kolven.. en toen nacht 2 brak ik door het huiltje van Fien, Jeroen sliep thuis met Jeppe.. en Fien huilde zo hard van de honger. Ik drukte op de noodknop en vroeg of ik alsjeblieft niet wat kunstvoeding kon krijgen, zonder een mening of iets werd dit gemaakt en Fien dronk.. het hele flesje in een keer op (dit was een hele kleine hoeveelheid), daarna huilde ze weer verder.. dus vroeg ik een tweede flesje en ook deze kreeg ik. Ondertussen zat ik weer met het kolfapparaat om en om op mijn borsten.. want ik wilde gewoon echt weer graag borstvoeding geven maar... geen druppel te bekennen. De dag daarna bleek ik dit doen, de ochtend.. aanleggen, kolven... maar niets. Toen ik zag ook tevreden Fien van de kunstvoeding werd dacht ik... en nu? Ik begon enorm te twijfelen en besloot dat het klaar was.. ik was zelf zo van de leg van de bevalling en kreeg zware medicatie om mijn bloeddruk onder controle te houden, ik gaf na zoveel kolven en aanleggen geen druppel melk en als ik het probeerde werd ik niet goed.. en er lag daar een zeer tevreden meisje te genieten van de kunstvoeding... de knop ging om het was klaar ik ging het niet meer proberen. Ik heb dit tegen Jeroen gezegd en die heeft me alleen nog een keer gevraagd, weet je het zeker, maar ik wist het zeker. Ik heb bij thuiskomst de kraamhulp geïnformeerd en die had ook in de gaten dat ik er echt zeker van was.
100 verschillende meningen, de enige die telt is die van jezelf
Nou zijn er vast mensen die me snappen maar er zullen ook mensen zijn die zeggen 8 weken, wat kort dan had je het net zo goed niet kunnen doen of .. nou je had wel wat meer door mogen zetten voor je kindje. Heel leuk die meningen, maar die van mezelf vind ik toch echt het belangrijkste en ik hoef naar niemand verantwoording af te leggen. Ik ben blij dat ik het het mee mogen maken, ik vond het prachtig en verschrikkelijk tegelijk en het is goed zo. Mijn enige advies: volg je eigen gevoel, jij weet het, echt het beste!
Reactie plaatsen
Reacties