Ja.. still going strong! over de 38 weken heen, als het kleine meisje in mijn buik een beetje op haar grote broer lijkt dan zou ze aankomende woessdag geboren moeten worden.
met 38 weken en 5 dagen. Al loopt ik nog zo te waggelen en doet alles pijn, rommelt de buik.. ik zie het nog niet echt gebeuren elke keer wordt het weer rustig in de buik en vind ze weer haar rust.
Ik daar in tegen vind totaal geen rust dit verlof, of het nu ligt aan mijn kleine lieveling die al rond loopt of omdat ik gewoon niet kan wachten op deze 'nieuwe' ontmoeting in weet het niet maar ik ben mega onrustig in mijn hoofd.
De ingang van mijn verlof en corona
Nou is mijn verlof nou ook niet echt op een leuke manier ingegaan, ik zou tot 36 weken doorwerken en dat ik me zo goed als gelukt op 1 dag na. Mijn aller laatste dag heb ik echt net gemist door een positieve coronatest.
Ik had de maandag en dinsdag gewerkt en bedacht dat ik de woensdag nog wel een keer naar Venlo kon rijden (hier woont mijn zusje) omdat ik dit na 36 weken wel wat enger begon te vinden. Gezien mijn eerste bevalling enorm snel ging besloot ik vanaf week 36 toch maar wat meer in de buurt te blijven. Dus op de valreep zou dit nog precies kunnen. Even lekker samen keuvelen met de kleintjes en nog wat winkeltjes af voor de laatste babyspulletjes en niet onbelangrijk ook nog even tanken in Duitsland want.. mennnn die benzine prijzen!
Zo gezegd zo gedaan, 's morgens vertrokken Jeppe en ik naar Venlo. De avond ervoor was ik niet helemaal lekker dus deed ik nog snel een corona testje maar deze bleef netjes wit, dus ik gooide het op het einde van mijn zwangerschap.
Onderweg naar Venlo merkte ik al wel wat ik me niet helemaal lekker voelde en de kleine de houding van het autorijden ook niet helemaal meer kon waarderen waardoor ik enorm misselijk werd. Aangekomen dus even rustig zitten, een kop koffie en heel even op de bank liggen. Ik nam voor de zekerheid een paracetamol voor een kleine oppepper omdat ik al enkele dagen een beetje aan het kwakkelen was qua pijntjes. Dit gaf een kleine opleving en dus maakte mijn zusje en ik een rondje door het centrum van Blerick maar als snel was ik er wel klaar mee en wilde ik alweer 'liggen'.
We aten gezellig een broodje en keuvelde en kletste wat op de bank, de kleintjes sliepen tussendoor en speelde samen. Tegen de middag begon ik me echter weer slechter te voelen, mijn zusje gaf aan; ga toch even lekker op bed liggen boven. Eerste wilde ik dit niet maar besloot toch even te gaan liggen. Dit maakte het nou niet echt beter maar oké, ik rustte wel even uit.
Uiteindelijk gaf mijn zusje aan toen ik weer uit bed was, zou je niet nog eens een testje doen. Zo gezegd zo gedaan, en ja hoor na 10 minuten waren echt 2 streepjes zichtbaar op de sneltest, verdorrie! Ik besloot toch nog te blijven voor het eten en daarna naar huis te rijden.
Ondertussen plande ik voor de zekerheid ook nog een officiële test in via de GGD, ik kon pas de volgende dag terecht i.v.m. de enorme drukte (door de skivakantie en carnaval).
Eenmaal thuis aangekomen was ik echt blij dat ik er was, ik legde Jeppe op bed en kroop er zelf ook in. Maar toen kwam de echte corona kick pas binnen, ik kreeg koorts en enorme pijn op de borst. Toen Jeroen thuis kwam vanuit de sportschool kon ik alleen maar paniekerig huilen omdat ik de pijn op mijn borst niet onder controle kreeg. Ik kroop over de grond van de pijn maar kon uiteindelijk in bed door heel stil op mijn zij te gaan liggen toch mijn rust vinden al had ik het toen echt ijskoud. Die nacht deed ik geen oog dicht, bleef hoesten en moest om de 3 uur een paracetamol nemen. Daarnaast lig ik sowieso al niet lekker in bed (wil wel 100x draaien) maar ik wilde naar één kant blijven liggen zodat ik niet bij Jeroen recht in zijn gezicht zou 'blaffen'. Hij had namelijk nergens last van en wilde de volgende dag gewoon gaan werken (voorafgaand aan het werk een test plannen).
Ik dacht ineens, oké, dit is toch wel een iets pittiger griepje dan in me had voorgesteld. Maar beter nu dan tijdens de bevalling of kraamweek waardoor iedereen in een pak gehesen moet worden en niemand bij de kleine mag komen. Na twee dagen namen de klachten gelukkig af (voor zowel mij als Jeppe) maar toen bleek toch dat ik Jeroen had aangestoken.
Mijn laatste werkdag viel op deze manier volledig in het water, geen fatsoenlijk 'afscheid' met een lekkere traktatie zoals ik voor ogen had. Het voelt nu ondanks dat ik mijn overdracht die week al had overgedragen alsof ik het nog niet 'echt' heb afgesloten heb. Ik was dan ook van plan om na mijn quarantaine nog even langs te rijden in Utrecht al was het maar voor een bakkie koffie. Maar alles loopt bij mij altijd anders dan je zou denken .. Want de eerste dinsdagochtend van mijn verlof (37 weken) ging 's morgens vroeg de telefoon, met nieuws dat onze wereld even op zijn kop zetten.. waar nieuw leven en afscheid nemen ineens wel heel dicht bij elkaar kwamen! Hierover meer in mijn volgende blog...
Reactie plaatsen
Reacties