'Wat heb jij gegeten vriend?' - Zwangerschaps-'kwaaltjes'!

9 februari 2020, dacht ik 's morgens 3 dagen voor ik ongesteld moest worden laat ik maar een test doen dan zal er wel niks opstaan en heb ik een rustige dag. Ik was namelijk enorm ziek geweest (lees: wondroos in mijn gezicht vanuit mijn ogen en een hele fixe oorontsteking die oversloeg op alle klieren) . Ik had hiervoor enorm zware pijnmedicatie geslikt waar ik helemaal van de wap van was geweest en verwachtte hierna nou niet direct binnen een week een bevruchting. Ik voelde ook helemaal niks rondom de NOD (niet ongesteldheid dag). Toch kleurde er een klein streepje rood in de vroege morgen, het was een zondag dus ik liet de test aan Jeroen zien omdat ik dacht dat ik het mezelf verbeelde maar ook hij zag een streepje (licht maar zichtbaar). In eerste instantie schrok ik en voelde ik direct angst 1. vanwege de zware medicatie en 2. vanwege de eerdere missed abortion, maar ergens diep van binnen natuurlijk ook enorme blijdschap, het was weer gelukt. Had ik iets gevoeld, was er een voorgevoel? Heel eerlijk is mijn antwoord : Nee!

De eerdere zwangerschap

De eerste zwangerschap had ik het wel direct door, ik voelde het aan mijn borsten en voelde een soort spierpijn bij mijn buik die ik maar moeilijk kon verklaren, een soort druk op de buik. Daarnaast was ik bij de eerste zwangerschap direct misselijk, had ik al meerdere malen overgegeven en direct last van brandend maagzuur. Achteraf kan ik zeggen: ik voelde de symptomen wel snel minder worden en helemaal na de eerste echo waarop al een vermoeden was, dat het niet goed zat.. Na deze echo zakte het gevoel direct weg het leek wel alsof het tussen mijn oren had gezeten.  

De tweede zwangerschap
In het begin voelde ik dus niks, het enige wat ik had was na enkele dagen toen ik pittig had gegeven dat mijn lichaam heel sterk aangaf dit gaan we even niet meer doen (dat pittige eten en ik hou er zo van). Ik heb welgeteld 14 keer overgegeven. Toevallig was het die dag carnaval in het Brabantse (waar ik toen werkte) en was ik ondanks het overgeven toch maar gaan werken. Toen ik me na enkele uren ziek melden in Zaandam (hoofdkantoor) werd er toch even gecheckt of ik niet toevallig de 'biergriep van het groene flesje' had maar ik had al een half jaar geen druppel gedronken en de carnaval sowieso een jaartje overgeslagen. Vertel dan maar eens met een stalen gezicht dat je 'buikgriep) hebt. Na deze keer extreem overgeven heb ik dit nooit meer gehad, ik ben niet eens misselijk geweest, heel fijn!

Na deze carnavalsweek ging ik met de familie op skivakantie, mijn moeder en zusje waren al op de hoogte van de zwangerschap maar mijn vader en zwager nog niet dus die vertelde we het net voor we de auto naar Oostenrijk instapte. In deze week ben ik vooral moe geweest, ik kon eigenlijk de hele dag wel slapen.. ik heb ook een middag niet mee geskied en ben op bed gaan liggen. 

Deze moeheid is er eentje die je alleen kan herkennen als je zwanger bent, in de eerste weken  vooral was ik zo moe. Je denkt wel eens eerder voor kinderen, jeetje wat ben ik moe maar als je zwanger raakt dan kom je er pas achter wat moe zijn echt is. 

Verder ben ik 1 keer gevallen op de ski's (niet hard) maar ik voelde wel dat mijn hele lijf reageerde, alsof het even een signaal afgaf van: ho stop, uitkijken! 

Na deze ski week zijn we voor de eerste echo langs de verloskundige geweest en alles bleek goed, wat fijn! Toch bleef de angst, ik wilde graag voelen dat ik zwanger was, elke dag de bevestiging krijgen. Ik keek daarom enorm uit naar de eerste schopjes, al zou dat nog wel even op zich laten wachten. 

Verder verliep mijn zwangerschap eigenlijk goed. Ik heb maar enkele klachten gehad maar die waren niet zo erg dat ik er een vervelende zwangerschap aan overhield. 

Ik zet ze even op een rijtje:

• Moeheid : dit was vooral aan het begin heftig maar ook tegen het einde, zo'n 2 maanden voor mijn verlof (ik ben met 6 weken met verlof gegaan) trok ik het niet meer om 5 volledige dagen te werken + de reistijd van 1,5 uur per dag. Op donderdagmiddag 12.00 uur was ik eigenlijk klaar met de week. In overleg heb ik dan ook de laatste maanden maar 4 dagen gewerkt en in overleg soms thuis (bijvoorbeeld toen het heel warm was). Na mijn bevalling was dit direct weg, ik heb echt energie voor 10! Dit kwam weer in balans toen ik begon te werken, ik houdt het nu prima vol maar kan me ook weer moe voelen. 
• Het carpaal tunnel syndroom / vocht in de pols: dit begon ik een half jaar zwanger was en hield aan tot Jeppe een half jaar was. Ik heb hier op een gegeven moment echt een polsband voor omgehad en kon in de eerste maanden maar met moeite de maxicosi optillen. ik heb hier echt een dikke 9 maanden last van gehad en af en toe voel ik mijn pols nog steeds. Je zag helemaal niets maar ik kon gewoon maar weinig hebben aan mijn pols. Ik was echt bang dat ik eraan geopereerd moest worden maar na 6 maanden (na de bevalling) begon het echt weg te trekken. 
• Dikke voeten en vocht vasthouden: dit was bij mij vooral aan het eind en heeft volgens mij nog wel een volle maand geduurd voor ik mijn dikke benen kwijt was. Mijn voeten waren vooral opgezwollen in de zomer en tijdens de warmte maar mijn benen zaten aan het einde van ze zwangerschap behoorlijk vol vocht. Ik heb er eerlijk gezegd weinig last van gehad, ik ben elke avond wel met de benen omhoog gaan liggen en heb af en toe een koud voetenbadje genomen. 
• Brandend maagzuur: dit vond ik denk ik het aller ergste en heb ik van het begin tot het einde van de zwangerschap gehad. Er zijn hier zoveel pakjes met rennie's doorheen gegaan en tegen het einde hielp dit niet eens meer. Ik had hier soms van 's morgens tot 's avonds last van. Ik was daarom heen blij dat dit direct na de bevalling weg was. 
• Vergeetachtigheid en niet meer kunnen rekenen: Ik ben enorm vergeetachtig geweest en heel eerlijk nu Jeppe bijna 8 maanden is, is mijn geheugen nog steeds niet zoals het was. Je kon mij alles vragen ik had echt een mega goed geheugen maar dat is wel iets minder geworden. Daarnaast kon ik voor mijn zwangerschap best wel goed hoofdrekening.. maar cijfers. Dat hele gen is er volgens mij met Jeppe uitgekomen. Ik kan hele simpele berekeningen niet meer maken en cijfers of een bedrag onthouden... ik begin er maar niet meer aan. Het wordt iets minder maar dat cijfermatige vind ik wel erg jammer.. de hoop blijft dat dit wel weer het oude wordt. Het lijkt nu soms wel of tellen tot 10 nog te moeilijk is. 
• Kwaad/boosheid (eerste 11 weken): Of het nu kwam door mijn angst voor een nieuwe miskraam of door de hormonen, ik durf het je niet te zeggen maar een lieverdje was ik niet. Ik kon werkelijk overal boos om worden. Jeroen had er niet zoveel last van maar mijn moeder en zusje waren geregeld de lul. Dit echte boze gevoel heeft 11 weken aangehouden en werd toen minder gelukkig!
• Sneller bloedend tandvlees: dit had ik in soms wel en soms niet en ook voornamelijk na de zwangerschap. Dit nam ook weer snel af en was nooit heel extreem. Toch bleek dit een zwangerschapskwaal te zijn. 

Vriend, wat heb jij gegeten? 

Verder niet echt een kwaal maar jeetje wat kan je sterk ruiken als je zwanger bent, er zijn periodes in de zwangerschap geweest dat ik dacht 'poets niemand zijn tanden of wat heb jij gegeten, vriend?'. Ik vond dat veel mensen uit hun mond roken en had zelfs regelmatig het gevoel dat ik mijn eigen mond rook en ja .. bij jezelf is wegdraaien niet echt mogelijk dus was het regelmatig een kauwgum of pepermuntje (wat ook wel eens een beetje hielp tegen brandend maagzuur, mooi meegenomen). 

Kortom, je krijg het allemaal niet cadeau, maar laat ik voorop stellen dat ik het er allemaal enorm voor over had. Soms als ik in de spiegel mijn buikje bekijk denk ik gaat het ooit nog goedkomen maar ik ben toch eigenlijk ook enorm trots op mijn lijf. Maar over die aangekomen kilo's later meer, dat wordt weer een andere blog. 

Voor nu, wens ik jullie een heel fijn ZONNIG weekend!

Toedels!