Wanneer nieuw leven en de dood elkaar bijna kruisen!

Met 36 weken had ik helaas een positieve coronatest, na 2 jaar de dans te zijn ontsprongen waren wij nu toch ook echt aan de beurt. 5 dagen in quarantaine was wel een meevaller aangezien wij zonder vaccinatie oorspronkelijk tot voor kort zelfs 10 dagen in quarantaine zouden moeten. Jeroen kreeg net iets later corona waardoor hij enkele dagen achterliepen op elkaar. Waar ik woensdag/donderdag positief testte, testte Jeroen de zaterdag positief. 

De quarantaine zat er dus vanaf maandag voor Jeppe en mij weer op. En toen.. vielen we ineens in een hele andere situatie. Om half 7 's morgens ging de telefoon, mijn moeder. Ik dacht direct dat is foute boel. Die belt mij nooit zo vroeg tenzij er iets aan de hand was. Met een enorme blok in mijn keel en dus ook hoorbaar nam ik op met : jaaa....? 

Niet schrikken hoorde ik aan de andere kant, maar we hebben vanmorgen opa gevonden in bed, hij is overleden, hij is rustig ingeslapen. Ik ben nu bij oma samen met Tom (mijn oom). 

Ik begon direct te huilen en was ook gelijk volledig wakker! De eerste gedachte die me bekroop was: maar nu heeft hij de kleine meid niet kunnen ontmoeten en kan ik hem niet kunnen vertellen dat ze Fien heet (hetzelfde als mijn oma). 

De situatie

Mijn opa heeft al twee keer eerder een  aneurysma (een zwakke plek in de slagader die kan scheuren). De eerste keer is al een hele tijd geleden maar de tweede keer is zo'n 2 jaar geleden *(tijdens de zwangerschap van Jeppe). Tijdens deze zwangerschap zijn we onverwachts opgeroepen naar Nieuwegein om afscheid van hem te nemen omdat het er niet goed uitzak. Ze hebben hem toen toch geopereerd maar er bestond een grote kans dat hij dit niet ging overleven. De bikkel als hij was heeft het echter toch overleefd al was hij na de operatie wel enorm in de war en wist ook niet wat er allemaal gebeurd was (had toen al beginnende dementie). Recent was hij weer naar het ziekenhuis geweest voor een check-up en bleek dat zijn vaten weer aan het lekken waren. Hij kon hier opnieuw aan geopereerd worden maar dit wilde hij niet meer, er konden ook allerlei complicatie optreden tijdens de operatie zoals een dwarslezing. Mijn moeder en haar broer hadden dit recent met hem besproken en hij was hier duidelijk in dit niet meer te willen. We wisten dus dat het een keer zou ophouden maar op  welk termijn was ons niet verteld. Hij kon er vrij snel aan overlijden maar kon er ook zo nog een tijd mee doorlopen. Vanuit die gedachte ging ik er dus vanuit dat hij de geboorte van de kleine meid wel zou meemaken aangezien ik al behoorlijk op mijn eind liep (rond de 37 weken).

Maar ik moet ook realistisch blijven na de laatste aneurysma mochten we al in onze hadden klappen dat hij zowel de geboorte en het eerste jaar van Jeppe als Noor mocht meemaken. Iets waar hij zo enorm van genoot! Ondanks dat we ergens wel wist dat het elk moment kon gebeuren en hij zo vredig is ingeslapen (een mooiere dood kan je, jezelf niet wensen) maakte dat de schok niet minder groot. 

Het gevoel van het bijna passeren van de dood en het nieuwe leven bleef me bezig houden. Ik was zo intens verdrietig dat een van mijn grote voorbeelden mijn nieuwe wondertje nooit zou gaan ontmoeten maar ook dat ik hem nooit meer zou spreken of kunnen vertellen over mijn gezin, mijn leven. Daarnaast voelde ik me sowieso enorm emotioneel omdat alles aan het einde van de zwangerschap gewoon anders liep.. eerst corona, geen laatste werkdag voor mijn verlof en nu ook nog dit er achteraan. Ik vond het heel moeilijk te rijmen omdat je deze twee situaties niet zo kort op elkaar wilt meemaken. 

Ik kon dan ook een week helemaal niks en moest echt even op mijn tellen passen, ik moest enorm veel huilen en mijn bloeddruk steeg maar door. Gelukkig voelde ik ons meisje wel constant goed bewegen in de buik dus dat gaf wel rust. 

Als ik nu enkele weken na de bevalling terug kijk op de eerste weken van mijn verlof dan staan daarin 2 zaken centraal, het niet fatsoenlijk kunnen afsluiten van mijn werk door een coronabesmetting en het afscheid van mijn opa. Ik heb daarom maar besloten om extra te genieten van mijn verlof na mijn bevalling. Opa staat mooi centraal met een mooie foto in de kamer en zal nooit vergeten worden en heel stiekem hem ik hem de naam van de kleine meid nog toegefluisterd voor zijn kist sloot en weet ik dat hij mega trots vanuit boven over ons waakt!