'Het' bevallingsplan

Toen ik een week of 26 zwanger was kreeg ik het verzoek van de verloskundige om aan de slag te gaan met een bevallingsplan. Een plan? Is dat te plannen dan, dacht ik nog. 

Ik zocht op internet  enkele voorbeelden en zag dat sommige mensen er een heel boekwerk op na houden. Van muziek tot meditatie, skippieballen, ademoefeningen, zoutlampjes, je kan het zo gek niet denken.. 

Er kwamen vragen voorbij waarop ik gewoon geen antwoord kon geven.  Zoals 'Hoe wil je weeën opvangen', uuuhmmm GEEN IDEE, ik heb namelijk geen idee hoe weeën voelen en hoelang ik weeën zal hebben. 

Na eéén cursus over bevallen via het internet (digitaal) waarbij ik meer geïnteresseerd was in het ijsje wat Jeroen tussendoor bij de MAC had gehaald dan het verhaal en waarbij ze je volgens mij altijd aan het einde een 'fan-ta-tisch' tijdelijk aanbod wilde verkopen tegen véél te veel geld dacht ik dit past niet bij mij.

Poging 2: ik gaf ons op voor een bevallingsavond in het ziekenhuis en ach laten we dan de infoavond over borstvoeding er maar bij pakken. De eerste vonden we nog wel interessant (bij het vragenspelletje bleek Jeroen die niks leest nog meer te weten dan ik, die ALLES lees). Maar de 2e bijeenkomst was zo slaapwekkend dat ik helemaal in een scheur lag toen de dame zei 'jullie hebben hier natuurlijk allemaal enorm naar uitgekeken en er heel  er veel zin in' en Jeroen zachtjes tegen mij zei met een overlood aan sarcasme 'nou bar jo '. Na 2 uur waren we blij dat het erop zat en durfde we onderhand niet meer te denken laat staan zeggen dat borstvoeding voor ons geen must was en waren we er achter dat er echt nog veel onnozelere mensen zijn/waren als ons. 

Terug naar het geboorteplan.. 

Ik besloot dus dat ik er maar een paar zaken in wilde verwerken en dat ik het verder echt wilde afwachten. Je kan heel leuk op papier zetten dat je van alles wil maar je weet totaal niet wat je kan verwachten en volgens mij loopt het altijd anders dan je voor ogen hebt. Misschien vind ik het fijn onder de douchen of op mijn hurken maar het kan ook maar zo dat ik wil rondlopen en misschien wil ik wel op mijn kop staan. Ik wilde er eigenlijk zo onbevangen mogelijk in gaan. Ik was niet bang voor wat er komen ging en heb de hele tijd gedacht ''het vrouwenlichaam is hiervoor gemaakt, ook ik moet dit kunnen. '

Bevallen in het ziekenhuis of thuis / in bad of in bed? 

Ik wilde graag bevallen in het ziekenhuis en gelukkig dacht Jeroen er ook zo over. Alle 'zooi' buitenshuis en alle toeters en bellen dicht in de buurt voor als er iets fout gaat. En heel eerlijk als het echt lang duurt en heel pijnlijk is, de optie tot pijnmedicatie. Al heb ik wel vanaf het begin geroepen dat ik het, het liefste op de 'natuurlijke manier' wilde en het liefste dus zonder pijnbestrijding.  Als ik op deze wens terug kijk dan is alles uitgekomen. Ik ben met 5 cm naar het ziekenhuis gegaan, na een uur had ik 9 cm dus was pijnmedicatie niet meer nodig/mogelijk (al dacht ik daar de laatste cm heel anders over). Daarnaast zakte Jeppe zijn hartslag tijdens de bevallen en was daarom direct hulp ter plaatsen (door middel van een rode knop). Achteraf was dit gelukkig niet nodig maar toch de eventuele hulp was er, Conclusie? Ik zou dit de volgende keer weer precies zo doen! 

Weeën opvangen

Hier ging ik heel nuchter in, ik zag het wel. Ik luisterde niet goed naar alle tips en dacht ik zie het wel. Uiteindelijk vond ik toen het begon werkelijk ALLES vervelend. Lopen, zitten, liggen, onder de douche.. en Jeroen hoefde er al helemaal niet aan te denken me aan te raken laat staan masseren. Ik kroop eigenlijk op en af het bed en na een weeënstorm en verschrikkelijke beenweeën waar ik niks mee kon gilde ik alles bij elkaar dat de verloskundige NU moest komen. 

In het ziekenhuis vond ik rust door op de wc te gaan zitten, mijn benen opgetrokken in de kleermakerszit rustend op een prullenbak. Met de been weeën kon ik niks behalve gillen en op mijn tenen staan. 

Achteraf had ik me hier iets beter op kunnen voorbereiden, ik wist niet hoe ik de weeën moest weg puffen en kreeg hierin pas goede tips bij de 5 cm waarmee het iets dragelijker werd. 2 keer kort 1 keer lang, dit voorkwam gelukkig volledige paniek. 

Pijnbestrijding

Vooraf gaf ik aan dit niet te willen, waarbij een van de grote punten de ruggenprik was. Ik ben doods maar dan ook doodsbang voor prikken en de gedachte alleen al maakt me aan het huilen. Ik heb wel nagedacht over lachgas maar helaas werd dit niet aangeboden in het ziekenhuis in Tiel. Uiteindelijk ging alles zo snel dat ik niks heb gebruikt al dacht ik bij de 9 centimeter wel.... al zet je nu een spuit in mijn oog dan is het nog prima, als deze pijn maar minder wordt. Maar eerlijk is eerlijk.. alle pijn is heel snel vergeten. Al ga ik er bij een tweede (mocht het ons gegeven zijn) er niet meer zo onbevangen in, ik weet nu wat er komen gaat. 

Borst en flesvoeding

Ik wilde graag borstvoeding proberen, maar niet kosten wat het kost. In het ziekenhuis werd Jeppe wel aangelegd maar die moest er weinig van weten was helemaal beduusd van de bevalling. Aangezien we na 2 uur al naar huis mochten hebben we dit thuis in alle rust kunnen oppakken met de kraamhulp. 

Wie mogen erbij zijn? 

In eerste instantie (voor ik zwanger was) wilde ik er allerlei mensen bij, mijn moeder, schoonmoeder, zusje.. Echter toen ik zwanger was begon ik hier anders over te denken. Jeroen was voor mij het belangrijkste evenals mijn moeder en daar wilde ik het bij laten. Uiteindelijk i.v.m. corona was de aanwezigheid van mijn moeder afwachten tot het laatste moment maar gelukkig is dit gelukt. Het had geen week later moeten zijn want dan had het niet gemogen. 

Verder had ik nog 2 wensen

Het gebruik van een cordring indien mogelijk. deze heb ik ook op voorhand besteld en zat in mijn vluchtkoffer:

Een korte uitleg van google: 'Een cordring (of navelring) is een elastieken ring van natuurrubber die de verloskundige om de navelstreng van je baby schuift. De ring klemt de navelstreng af, zodat hij afgeknipt kan worden. Dit heet afnavelen. Vaak gebruikt de verloskundige voor het afnavelen een navelklem.' 

Ik vond dit zelf heel fijn, het is niet zo'n grote klem en heeft bij ons gezorgd voor een mooie navel. Ik zou dit zelf een volgende keer opnieuw gebruiken. 

Mijn 2e wens, was het uitkloppen van de nagelstreng. Dit om de laatste 30% van het bloed uit de placenta nog aan de baby mee te geven. Meer lezen over hoe dit werk? Druk dan op de roze button onderaan dit artikel. 

Dit is uiteindelijk ook gelukt, we hebben zelfs gevoeld aan de navelstreng. Je voelde deze kloppen. Zowel Jeroen als ik hebben dit gevoeld, ook dit zou ik een eventuele volgende keer opnieuw hetzelfde willen doen indien mogelijk. 

Kortom je kan van alles op papier zetten, maar volg vooral je gevoel. Je kan wensen hebben maar hou je hier niet strak aan vast. En vertrouw op jezelf en je eigen lichaam, het baren van een kind is een pijnlijke maar ook zeer bijzondere ervaring die ik NOOIT had willen missen.