Vrijdag 14 juli 2023, ik wist het even niet meer. Als ik aan de kindjes dacht dan stond het huilen me nader dan het lachen. Jeppe was zo extreem druk van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Fien is de hele dag ontevreden, gefrustreerd en schreeuw en krijst alleen maar. Niets helpt... en ook de 'hulp' om me heen die me ontziet af en toe kan ze bijna niet meer handelen met zijn tweeën. Ik probeer van alles, rustig praten, straffen, laten afkoelen, uit elkaar halen, meer 1 op 1 aandacht ... maar niks lijkt te baten.
En steeds meer mensen zeggen, kan je geen hulp zoeken kan er niet een buitenstaander meekijken en je tips geven zodat je weer wat handvaten hebt. Ik vind het eng, doodeng, want ik wil niet falen, ik wil mijn eigen kinderen opvoeden en het zelf goed doen maar ik weet het even niet meer. De twee dagen dat ik thuis ben zijn heftig, zo heftig! Ik ben blij als ik weer een dag kan werken maar dat is toch niet de bedoeling.
Jeppe sloopt van alles, zijn oren lijken wel kapot en ik dring op geen enkele manier bij hem door. Fien vind niks leuks, ze blijft maar boos en gefrustreerd, Zou het komen omdat ze nog niet kan lopen? Krijgt ze tandjes?
En dan besluit ik dat het genoeg is, ik ga hulp zoeken. Waar? Geen idee, ik begin op google.. Ik kom niet veel verder en besluit de gemeente te benaderen. Met trillende handen en een blok ik mijn keel schrijf ik mijn verhaal op de e-mail en verstuur hem. Ik zou het zo fijn vinden als iemand me helpt.. het Consultatiebureau geeft ook niet thuis. Ik vind het eng, echt dood eng.. dat ze de kindjes willen afpakken omdat ze me niet capabel vinden als moeder. Ik schrijf het ook in de e-mail mijn angst maar ook dat ik op mijn tandvlees loop...
Geen gehoor
En dan de mail is verstuurd.. en er volgt niets. Een week later nog niets. Ik e-mail dat het vervelend voelt dat ik geen enkele reactie krijg. Ze bieden hun excuses aan en mailen dat het heel erg druk is i.v.m. de vakantieperiode. Ik wacht en ik wacht ... mijn zusje is ambulante verzorgende in de regio Venlo/Blerick en besluit er eens een belletje aan te wagen. Ik sta op de wachtlijst, het kan nog wel 4 weken duren het is druk. Ze gaan me bellen voor een afspraak met een jeugdconsulent. En dan... weer blijf het weken stil, we zijn alweer 2 maanden verder. Dan ineens Karin, ze stuur me een mail wil een afspraak maken. 2 dagen laten reageer ik want ik vind het nog steeds spannend. Karin mailt terug.. ze werkt al niet meer bij de gemeente een collega neemt contact met me op.. En... het is weer stil.
Nu 4 maanden later, nog steeds niks gehoord. Geen vervangende collega, geen afspraak geen hulp.
Het Consultatiebureau
Gelukkig belde het consultatiebureau me een 1,5 maand geleden hoe het ging en ging ik volledig los over de situatie, die week moest ik langskomen er stond niets in ons dossier ze wilde me spreken. Daar zat ik met Fien tegenover een medewerker en een stagaire/leerling van het CB. Haar mond viel nog net niet open van mijn verhalen, over dat ik soms denk ik ga nergens meer heen ik blijf wel thuis, want ga ik ergens heen dan worden ze nog wilder en slopen ze van alles. Eindelijk werd ik gehoord.. Jeppe 3 jaar, Fien 1,5 jaar... Het CB stuurde me eindelijk door voor hulp. Ik kreeg een verwijzing naar een gedragsdeskundige en dezelfde dag had ik de email binnen met de verwijsbrief. Helaas kan ik daar pas eind november terecht maar er zit eindelijk progressie in. Een week later belde het consultatiebureau weer hoe het ging of het gelukt was met de afspraak.
Fuck de gemeente!
De gemeente heeft tot op de dag van vandaag niks meer laten weten, ik wil hun hulp ook niet meer en gelukkig heb ik een fijne achterban en partner waarmee ik de 'last' heb kunnen dragen. Maar wat als dit er niet was, als ik een alleenstaande moeder was, die niet zo stabiel was. Ik wordt verdrietig als ik daar aan denk, want wat moet er gebeuren voor iemand gehoord wordt.. We kennen allemaal de verdrietige verhalen waarbij de kindjes uiteindelijk de dupe worden van de wanhoop van een ouder. Wat is er met de zorg gebeurd? De gemeente moet zich schamen heel diep schamen. Wij komen er wel doorheen en de hulp is onderweg maar hoeveel moeders/vaders wachten er nog.. en hoelang houden zij het nog vol?
Reactie plaatsen
Reacties